7 باور اشتباه خطرناک درباره خودشیفتگی - علیرضا و محسن

به گزارش علیرضا و محسن، در دنیای امروز صحبت های بسیاری درباره خودشیفتگی می گردد و همچنان تصورهای اشتباهی درباره تعریف خودشیفتگی، دلایل ایجاد آن و تأثیری که بر دیگران دارد، وجود دارند. در این مطلب با هفت باور غلطی که همه ما باید درباره خودشیفتگی بیمارگونه و تأثیر آن بر افراد، خانواده ها، گروه های اجتماعی و جوامع بدانیم، آشنا می شویم.

7 باور اشتباه درباره خودشیفتگی

1. صحبت از خودشیفتگی یک فریب احساسی است

این باور اشتباه است. خودشیفتگی موضوع نو، مد یا یک فریب احساسی پوچ و اغراق شده نیست. فردی که به اختلال شخصیت خودشیفتگی مبتلا است، نقایص رشدی عمیق و ساختار شخصیتی واکنشی، سوء استفاده آمیز و متضاد دارد. خودشیفتگی و شدیدترین شکل آن یعنی جامعه ستیزی با خشونت، نداشتن احساس دلسوزی و خوداندیشی، تفکر سیاه و سفید، انکار و فرافکنی اجباری، تمایل به کنترل و تسلط بر دیگران، باورهای تحریف شده و بزرگ و احتیاج مداوم به تقویت خود با تحقیر دیگران تعیین می گردد.

2. دلیل به وجود آمدن خودشیفتگی تعیین نیست

این باور اشتباه است. علم روان شناسی به این نتیجه رسیده است که دلیل اصلی خودشیفتگی و اختلال های شخصیتی دیگر، آسیب وابستگی در اوایل دوران کودکی است. عامل های ژنتیکی و محیطی هم در رشد شخصیت نقش دارند، اما وابستگی ناایمن چیزی است که به عزت نفس ناپایدار، جدایی، نداشتن شخصیت مستقل و کمبودهای خود بزرگ بینانه که باعث ایجاد خودشیفتگی می شوند، پر و بال می دهد.

3. خودشیفتگی رایج نیست

این باور اشتباه است. خودشیفتگی در اطراف ما وجود دارد و همه ما آن را می شناسیم. افراد خودشیفته در محل کار، مدرسه، سیستم مراقبت از سلامت، جامعه و خانواده ی ما وجود دارند. انسان های خودشیفته پدر، مادر، خواهر و برادر، پدربزرگ و مادربزرگ، دوست، همسایه، پزشک، درمانگر، وکیل و مربی هستند. خودشیفتگی همه ی دسته بندی های جامعه شامل فرهنگ ها، طبقه ها و باورهای مختلف را در بر می گیرد.

4. خودشیفتگی در خانواده من نیست

این باور اشتباه است. اغلب خانواده ها افراد خودشیفته دارند. آن ها ممکن است در خانواده نزدیک شما باشند یا نباشند، اما به احتمال زیاد در خانواده درجه دو یا اقوام وجود دارند. فرقی نمی نماید که افراد خودشیفته را با چه نامی خطاب کنیم، به هر حال آن ها می توانند در اطراف ما باشند. این افراد مضطرب، از نظر احساسی بدون ارتباط با افراد دیگر بوده و غیر قابل تشخیص هستند.

5. تشخیص خودشیفتگی آسان است

این باور اشتباه است. رفتار خودشیفته گرایانه گاهی آشکار است، به ویژه در شکل سلطه جویانه و توجه جویانه. اما اغلب اوقات، پنهان است. یک ویژگی تعیین شخصیت خودشیفته، فردی است که دوست دارد مورد توجه دیگران قرار بگیرد، دیگران را متقاعد کند، آن ها را فریب و تحت تأثیر قرار دهد.

افراد خودشیفته خودخواهی، خشونت و تحقیر دیگران را پنهان می نمایند زیرا در غیر این صورت به وسیله دیگران طرد خواهند شد. اغلب فقط افراد نزدیک به خودشیفته ها هستند که خشم و خصومت آشکار آن ها را می بینند.

6. افراد خودشیفته از روی عمد به دیگران آسیب نمی زنند

این باور اشتباه است. افراد خودشیفته از روی عمد دیگران را آزار می دهند. آن ها به طور دقیق افرادی هستند که از روی عمد دیگران را رنجانده یا برایشان مهم نیست که در راه رسیدن به خواسته هایشان به دیگران آسیب بزنند. افراد خودشیفته، مانند انسان های دیگر درست را از غلط تشخیص می دهند و می دانند که چه زمانی کار آسیب زننده انجام می دهند. باز هم بر این نکته تأکید می کنیم که این افراد برای بالابردن خود به تحقیر دیگران و سوءاستفاده از آن ها احتیاج دارند.

7. همه انسان ها خودشیفته هستند

این باور اشتباه است. به دلیل داشتن فکر و بدن و احتیاج به مراقبت از خود، هر یک از ما می توانیم کمی الگوی خودشیفتگی داشته باشیم. زمانی که تحت فشار استرس هستیم، به عنوان مثال، ممکن است در دفاع از انکارها یا فرافکنی های کودکی غرق شویم، برای دستیابی به چیزی که می خواهیم، تقلب کنیم یا فردی که متفاوت از ما به نظر می رسد را قضاوت کنیم.

در مقابل، خودشیفتگی بیمارگونه شامل یک الگوی غفلت گرایانه و توهین آمیز نسبت به دیگران است که اثر مخربی روی فردی که به او توهین شده دارد. افراد خودشیفته با میل به کنترل، جلو زدن از دیگران، بهره کشی و تحقیر دیگران، به صورت اجباری واقعیت را تحریف نموده، از آسیب پذیری استفاده نموده، مرزها را نادیده گرفته و سوءاستفاده خود را به افراد دیگری که با آن ها بدرفتاری می نمایند، نسبت می دهند. آن ها یک واکنش ترس را در اطرافیان خود ایجاد می نمایند که از خفیف تا شدید است و منجر به افزایش برانگیختگی در اعضای خانواده شده و در نتیجه آسیب ناتوان نماینده عمیقی را ایجاد می نماید که اغلب در طول نسل ها تداوم می یابد. این آسیب پیچیده از رشد سالم مغز و عملکرد سیستم عصبی جلوگیری نموده، پاسخ سیستم ایمنی را ضعیف نموده، تاب آوری احساسی و جسمی را کاهش داده و منجر به تضعیف سلامتی و امید به زندگی می گردد.

نتیجه گیری

باورهای اشتباه خطرناک درباره خودشیفتگی باعث تفسیر اشتباه یا نادرست این اختلال، توجیه و تقویت رفتارهایی که دلیل آن هستند و نادیده گرفتن اثرات آن می گردد. زمانی که نمی توانیم واقعیت مخرب خودشیفتگی را تشخیص دهیم، خانواده ها، سازمان ها و در مقیاس بزرگ تر جامعه آسیب می بینند. ما شیفته الگوهای بدرفتاری و سوءاستفاده می شویم، در مقابله با آن شکست خورده یا حتی بدتر از آن، قربانیان را ترک می کنیم.

با دانستن این موضوع که خودشیفتگی حتی در خانواده ی خود ما هم فراگیر بوده، از عمد پنهان است، از وابستگی ناایمن ناشی شده، آسیب های ناتوان نماینده ای را در اطرافیان ایجاد نموده و در همه سطح های جامعه ایجاد می گردد، می توانیم مداخله هایی را برای جلوگیری از بروز آن، محافظت و پشتیبانی از اعضای خانواده و ایمن نگه داشتن اعضای جامعه به کار ببریم.

این مطلب فقط جنبه آموزش و اطلاع رسانی دارد. پیش از استفاده از توصیه های این مطلب حتما با پزشک متخصص مشورت کنید. برای اطلاعات بیشتر بیانیه برطرف مسؤولیت علیرضا و محسن مگ را بخوانید.

منبع: Psychology Today